آنچه در نامه ی پنجاه و دوم نهج البلاغه از امام علی(علیه السلام) در باره اوقات نمازهای شبانه روزی آمده در باره بهترین وقت این نمازهاست و اختلافی با قرآن و روایات دیگر که مورد استفاده احکام شرعی نماز است، نمی باشد.
متن نامه امام یا پاسخ به در خواست یکی از کارگزارانش است یا نیازی که آن حضرت برای انجام نماز می دانسته و به حالت حکم حکومتی براى فرمانداران خود نوشته است. در مقدمه این نامه، جمله ای در باره نماز از امام را در نامه بیست وهفتم که به محمد بن ابی بکر هنگام فرمانداری مصر نوشته اند، می آوریم تا اهمیت نماز اول وقت را از دیدگاه آن حضرت بدانیم: «صَلّ الصّلاةَ لِوقْتِها المُ?َقّت لها، و لا تُعجِّل وقتها لِفَراغ، و لاتُ?خِّرها لاشْتِغالٍ وَ اعْلمْ انّ کُلّ شىءٍ مِنْ عملک تَبَعٌ لِصلاتِکَ»:نماز را در وقتی که برای آن تعیین شده به جای آور و در هنگام کار نداشتن در انجام آن مشتاب؛ و چون در حال انجام کارى هستی از انجام نماز روی برمتاب؛ آگاه باش که تمام اعمال تو، پیرو نمازت است.(نهج البلاغه صبحی صالح ص 385و384)
«و هو فی مهلةٍ من الله یهوی مع الغافلین، و یغدو مع المذنبین، بلا سبیل قاصد و لا إمام قائد. حتی اذا کشف لهم عن جزاء معصیتهم، و استخرجهم من جلابیب غفلتهم استقبلوا مدبراً، واستدبروا مقبلاً فلم ینتفعوا بما أدرکو من طلبتهم و لا بما قضوا من وطرهم انی احذّرکم و نفسی هذه المنزله. فلینتفع امرؤٌ بنفسه، فإنّما البصیر من سمع فتفکر و نظر فأبصر، و انتفع بالعبر، ثم سلک جدداً واضحاً یتجنّب فیه الصرحه فی المهاوی و الضلال فی المغاوی ...»1
ترجمه: چند روز از طرف خدا به گمراه، مهلت داده شد، و او با غافلان در راه هلاکت قدم می نهد و تمام روزها را با گنهکاران سپری می کند، بی آن که از راهی برود تا به حق برسد و یا پیشوایی برگزیند که راهنمای او باشد. و تا آن زمان که خداوند از کیفر گناه آنها پرده بردارد و آنان را از حجاب غفلت بیرون می آورد به استقبال چیزی می روند که به آن پشت کرده بودند (یعنی آخرت) و پشت می کنند به آنچه که به آن روی آورده بودند (یعنی دنیا) پس نه از آنچه آرزو می کردند و بدان رسیدند سودی بردند و نه از آنچه که خود را نیازمند آن می دانستند بهره ای بردند. من شما را از این گونه غفلت زدگی می ترسانم.
هر کس باید از کار خویش بهره گیرد، و انسان بینا کسی است که به درستی شنید و اندیشه کرد، پس به درستی نگریست و آگاه شد، و از عبرتها پند گرفت، سپس راه روشنی را پیمود، و از افتادن در پرتگاهها، و گم شدن در کوره راه ها دوری کرد.
نهج البلاغه ادامه مطلب...
لاَ یَسْتَقِیمُ قَضَاءُ الْحَوَائِجِ إِلاَّ بِثَلاَث: بِاسْتِصْغَارِهَا لِتَعْظُمَ، وَبِاسْتِکْتَامِهَا لِتَظْهَرَ، وَبِتَعْجِیلِهَا لِتَهْنُؤَ.
امام(علیه السلام) فرمود: برآوردن حاجات مردم کامل نمى شود مگر به سه چیز: کوچک شمردنش تا بزرگ گردد، و مکتوم داشتنش تا آشکار شود، و تعجیل در آن تا گوارا گردد.
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
